Gunese cikti

"Once Kelime vardi", diye basliyor Yohanna'ya gore Incil. Kelimeden once de Yalnizlik vardi. Ve Kelimeden sonra da var olmaya devam etti Yalnizlik... Kelimenin bittigi yerde basladi; Kelime soylenemeden once basladi. Kelimeler, Yalnizligi unutturdu ve Yalnizlik, Kelimeyle birlikte yasadi insanin icinde. Kelimeler, Yalnizligi anlatti ve Yalnizligin icinde eriyip kayboldu. Yalniz Kelimeler aciyi dindirdi ve Kelimeler insanin aklina geldikce, Yalnizlik buyudu, dayanilmaz oldu. Selim Isik yalnizligini Kelimelerle besledi. Kelimelerin anlamini bilmeden once tanidigi yalnizligi Kelimelerin icinde yetistirdi. Eski yasantilarinin hastaligindan yeni kalktigi sirada, aldirissiz Kelimeler konusurken, eski yaralarin eski Kelimelerinin gogsune saplandigini duydu birden; sustu kaldi. Kelimeler, yalnizligini yasamasina da birakmadilar onu. Her yandan kusatip saldirdilar. Kullandigi Kelimeler de donup ezdi onu, soluksuz birakti. Sonra, yatagindan firladi birden Selim; butun Kelimeleri ve yasantilarini ezdi ayaginin altinda. Gunese cikti. Gunes, gozunu acitti bir sure sonra, perdelerini kapayip Kelimelerin karanligina dondu. Birtakim Kelimeler bagisladi onu; aralarinda gene yasamasina izin verdiler. Bu Kelimelerle birlik olup amansizca saldirdilar baska Kelimelere: asagilayan, ezen, soluk aldirmayan Kelimelere. Yendi, yenildi; sonunda gene yenildi Kelimelere, Kelimelerle birlikte actigi savasa. Yalnizlik hep oradaydi.

Oguz Atay 

Tutunamayanlar