Bay Golatkin nedense hep yanlis zamanda gelir ve kisisel bir sorununu birine acmaya calistiginda da bocalardi. Boyle zamanlarda hep oldugu gibi yine hangi cumleyle baslayacagini bilemeyip ozur niteliginde bir seyler mirildandiktan sonra ne yapacagina karar veremez bir halde bir sandalyeye oturuverirdi. Birden, oturmasinin soylenmedigini hatirlayip durumun uygunsuzlugunu hissetti, sosyal etiketine ve kibarlar sinifina yakismayan bu hareketini duzeltmek icin teklifsizce oturdugu sandalyeden kalkti. Aklini basina toplayip iki pot birden kirdigini farkederken, hic gecikmeksizin ucuncu bir pot daha kirdi ve ozur dilemeye kalkisti. Gulumseyerek bir seyler mirldandi, kipkirmizi oldu, sasirdi ve anlamli bir sessizlige gomuldu. Bu kez kararli bir sekilde tekrar oturdu, dusmanlarini kule cevirip mahvedecek gucte, meydan okuyan bir bakisla kendini korumaya aldi. Ayrica bu bakis, Bay Golatkin'in herkes gibi kendi hayatini yasadigini ve baskalarinin dusunceleriyle ilgilenmeyen, ozgur bir insan oldugunu da gosteriyordu.
Dostoyevski
Oteki
